"Alive/Żywi" PRZEDPREMIEROWO

Tytuł: Alive/Żywi

Tytuł oryginalny: Alive

Autor: Scott Sigler

Tłumaczenie: Marek Cieślik

Wydawnictwo: Feeria Young

Seria: Generacje

Ilość stron: 384

Data premiery: 02.06.2016 r.

             Hmm... nie wiem od czego zacząć. Może od tego: Jestem pod ogromnym wrażeniem! Nie spodziewałam się zobaczyć tego wszystkiego na kartkach tej książki. Już od pierwszych stron Scott Sigler wciągnął mnie do swojego wyimaginowanego świata, którego nie byłam w stanie opuścić, aż do ostatniej strony. Przeczytałam nawet podziękowania i też były interesujące. Autor stworzył tak fenomenalne otoczenie, że z przyjemnością wręczyłabym mu wszelkie nagrody literackie jakie znam. Ciągle czułam na plecach dreszcze i gęsią skórkę. Bohaterowie zostali stworzeni idealnie i cały czas nie pozwalali wyrobić sobie o nich zdania. Nawet nie wiem jaką opinię powinnam mieć o Em - głównej postaci. 

           Ludzie budzą się w ciemnej i ciasnej przestrzeni, której nie pamiętają. Nie wiedzą ile mają lat, ani kim są oni sami. Wszyscy myślą, że dzień, w którym  się obudzili to dzień ich dwunastych urodzin. Dookoła nich są tylko dziesiątki drewnianych trumien i setki korytarzy ciągnących się w nieskończoność. Ich myślą przewodnią jest wydostanie się z tego piekła.

          Sigler napisał tą książkę w sposób dosyć specyficzny i intrygujący. Całość podzielił na pięć części, które na pierwszy rzut oka zdradzają co się w nich  dzieje, a tak na prawdę ciężko jest odgadnąć co na nas czeka podczas dalszej lektury. 

          Jest w niej bardzo mało dialogów, co tylko jeszcze bardziej podkreśla charakter tego utworu. Bo to nie na nich opiera się cała historia, a na "czytaniu między wersami". Pisarz pozwala nam samym wcielić się w rolę przyjaciół i odgadnąć o co w tym wszystkim chodzi, co będzie apogeum tego całego zamieszania. Mnie osobiście się to nie udało i bardzo chętnie dowiem się czy może ktoś z was miał więcej szczęścia. 

"Korytarz biegnie w lewo i w prawo, w obie strony daleko i prosto, jak okiem sięgnąć. Z obu  stron - choć po prawej bardziej - cała podłoga jest zasłana jakimiś garbami; kurz i pył pokrywają je równie grubo jak podłoże.

Te garby to...

Zaciskam powieki. Mózg chyba przestał mi działać. Moje myśli dziwnie blokują się w głowie, robią się... zamulone, to chyba najlepsze słowo. Nie umiem poskładać tych klocków w całość. Nie chcę poskładać ich w całość.

Yong skręca w prawo, podchodzi do pierwszego stosu garbów. Pochyla się i coś podnosi. Kurz i pył opadają maleńkimi kaskadami drobin, które zawisają i wirują w powietrzu.

Yong trzyma w ręku kość."

"Unoszę głowę - czołem trafiam w coś stałego, nieruchomego. To dlatego mój głos brzmi tak dziwnie: tuż przed twarzą mam jakąś deskę. 

Nie, nie deskę... wieko.

Pod sobą i po bokach czuję miękkie obicie.

Jestem w...

... o nie, o nie...

... czy ja jestem w trumnie?"